قوی، ممتد و یگانه

آیا می‌ارزه عزیزانم؟ چون به هر حال آدم تاثیر زیادی از محیط می‌گیره و از اون چیزی که فکرش رو می‌کنیم اجتماعی‌تره و این‌که یه پسر بچه فکر کرد خوشگلم روی اعتماد به نفسم تاثیر زیادی گذاشته، یا شده یک هفته شب تا صبح رو نتونم بخوابم و به چیزهایی فکر کنم که آدم‌های رندومی که احتمالا سرشون به تنشون نمی‌ارزه بهم نسبت دادند یا حرف‌های مفتی که از دهان رندوم‌ترین آدم ممکن خارج میشه. با این‌که من در مجموع آدمی هستم که بی‌اهمیت به جریانات پیش می‌ره تعجب آوره actively باید تلاش کنم یادآور شم به خودم که رها کنم. بنابراین مطمئن نیستم زندگیم ارزش این حجم از تحقیر؟ رو داشته باشه واقعا، شاید هم صرفا هنوز بالغ نشدم و آدم درستی نیستم که این هم بر رنج من اضافه می‌کنه.

فکر کردم شاید آشپزی کردن کمک بکنه، دیدم بله تا حدی ناجی من هست، اما شاید این بتی که از به درد نخور بودن و پوچ بودن زندگیم ساختم خیلی بزرگ‌تر از همه چیز باشه. یعنی احتمالا اشتباهات بزرگم باعث شد کمی غرق بشم و بعد که زمان می‌گذره، به نظرم میاد دست و پا زدن کار درستی نیست چون دیر شده. و نگاه می‌کنم به تعلقاتم در این جهان، فکر می‌کنم در حال حاضر هیچ چیز یا هیچ‌کس برام این‌قدر نمی‌ارزه. احساسات چیز جدایی هست البته، ولی فرصت دادن هم بی‌معنی به نظرم میاد.

Not bad for a day in the life of a dog food company

یک‌سری چیزها یادگرفتم، مثلا درباره تابلوی night watch عزیزانم و اون عکس معروفی که یک دسته از بچه‌ها جلوی این تابلو دارن توی سوشال مدیا غرق می‌شن و خیلی اهمیتی نمی‌دن رامبرانت چه پول‌پرستی بوده یا چقدر حسود داشته. چرا؟ چون ذات انسان به دلیل مغز بلهوسش، همیشه در حال غرق شدن در چیزهاییه که بهش لذت‌های واهی بده. واقعیت همواره برای انسان سخت و ناجالب بوده و برای همین داستان‌ها،  هنر و اینستاگرام - بخوانید چیزی برای غرق شدن -  به وجود اومده و کنترل مغز رو به دست گرفته. بعد یاد گرفتم احتمالا هفتاد و پنج درصد آمار فیک هستند و کسی خیلی نمی‌تونه عوامل مزاحم در نتیجه‌ی یک پژوهش رو حذف کنه. همین‌طور خطای شناختی مغز همیشه یک چیزی داره که در جهت تصدیق خودت تقدیمت کنه و پذیرش اشتباه سخته. این که هفتاد و پنج درصد آمار فیک هستند هم فیک بود.

بعدش با سارا حرف زدم و بهش گفتم سال‌های زیادی‌عه که می‍شناسمش، همیشه فکر می‌کردم دوستی باهاش out of league من باشه. بعد اون بهم گفت همیشه براش خیلی عزیز و باهوش و محترم بودم و تعجب کرده بود چرا هم‌چین دیفالت ذهنی‌ای داشتم. و خب من گریه کردم همون‌طور که همه‌ی‌ شما انتظارش رو داشتید. یک رزومه فرستادم برای کسی و اون هم خیلی ازم خوشش اومد در نهایت و فکر کردم سال‌ها احساسم شبیه وقتی بود که همه چیز برای سیندی و دین فرو ریخته بود اما هم رو بغل کرده بودند و قول‌هایی که بهم داده بودند توی ذهنشون مرور می‌شد که بیهوده بود. می‌دونی؟

 

پی نوشت: تلاش من صرفا ژورنال کردنِ هر چه بیشتره. تلاش مذبوحانه دو پست اخیر.

it's not that deep

برای اولین بار بذار برات از امید بگم. نه به اون معنای عاجزانه ی بدش که امید داشته باشم ای کاش زندگیِ من اینجا به پایان نرسه و یک روزی برسه که کار خوبی کرده باشم؛ به اون معنای قشنگش فکر کنم. مطمئن نیستم اما احساس خوبی دارم چون کمی پیشرفت کردم و شجاع تر شدم و خب، اگه این یه ذره تغییر در من اتفاق افتاده، پس شاید می تونم انجامش بدم در آینده و فکر میکنم امید همین باشه. حالا ممکنه وقتی توی موقعیتِ بزرگترش قرار بگیرم، خودم رو کاملا ناامید کنم. اما فعلا بهش فکر نمی کنم.

راستش دیگه به خیلی چیزها فکر نمی کنم و زندگی رو می برم جلو. به احساس نفرت و خشمم از آدم ها مثلا. خیلی cheezy به نظر میاد ولی هر زمان به ذهنم بیان، فکر میکنم من در بهترین حالتش، ده سال دیگه زنده م و فقط هم همین یک بار زنده م. بیا به جاش، به روزهای زببای بارونی فکر کنیم و از قدم زدن توی هوای ابری لذت ببریم. البته حدقل توی مشهد اصلا پیش نمیاد که تنها بری پیاده روی و احساس خوبی داشته باشی، چون پسرها اینجا - حدودا همه شون - بیشعور و عوضی هستن، اما اون روز داشتم قدم میزدم توی پیاده رو، هوا ابری بود و شهر خیلی خلوت و قشنگ بود و اون لحظاتم حسِ زندگی کردن داشت. شاید خیلی قابل درک نباشه اما من به خاطرش به خودم افتخار میکنم. به خاطر پیشرفت کمم رو به وضعیت شیردل بودنم هم همینطور. و من خیلی به خودم میگم که حتی یک لحظه رو از این به بعد، نباید گذاشت برای حسرت ها و آدم هایی که اذیتت می کنن. چون میدونی، همین یک بار فقط زنده ایم، و مگه چقدر زنده ایم؟