Stumbled in the house and didn't make it past the kitchen

عزیزم می‌دونم آلردی هزار بار گفتم، ولی یه بار دیگه هم باید بگم که خیلی خیلی سخت خودمو فورس می‌کنم به شرایط عادت کنم و یه دفه تو این مملکت چیزی از کنترلم خارج می‌شه که هیچ‌جوره نمی‌تونم درستش کنم و راستش هی فرو می‌پاشم جدی. واقعا فکر می‌کنم تا این‌جا خیلی قوی بودم ولی قدرتم به هیچ دردی نخورده و زورم نرسیده به چیزی. Not like even a single fucking damn thing. اینه که روز خوش نمی‌بینم.

امروز توی کلاسم یک سگی از ته کلاس هی زن ستیزی کرد و همه لال بودند و منم خودم رو زحمت ندادم بهش بپرم، بعد اومدم جای دیگه‌ای که کسی بهم غیر مستقیم توهین کرد و‌ منم نخواستم از حقم دفاع کنم، یعنی هم استدلالش رو داشتم هم می‌تونستم ولی نکردم صرفا، بعد با کس دیگه‌ای می‌تونستم برخورد کنم که رها کردم و اخر روز این‌طوریم خب چرا هیچ‌کاری نکردی؟ می‌تونستی حداقل ابراز کنی ناراحت شدی. و جواب میاد خب می‌کردی.چرا جرئت نداشتی؟ اما می‌دونی عزیزم، نه می‌تونم متهم کنم خودم رو نه می‌تونم از چیزی که هستم دفاع کنم. برای هیچ کدومش کافی نیستم.

باید نقطه‌ای در روحم باشه که پاره پاره شده باشه و پیداش نکرده باشم، می‌دونم جهان چیز جدی‌ای نیست و نباید این‌قدر درد داشته باشه ولی نمی‌دونم باید درباره‌ش چیکار کنم. آرزو می‌کنم کسی بود که خیلی می‌فهمید و بهم می‌گفت چی بگم، کجا برم، چی بپوشم، چطور آرایش کنم، از چه چیزهایی متنفر باشم و به چی عشق بورزم چون خودم واقعا ناامیدانه عمل می‌کنم. انگار که حیف می‌کنم همه چیز رو.

نفرین تو چیه؟

حس می‌کنم نفرین ایرانی بودن، بدترین چیزی بود که سر من اومد. من حتی هنوز blame از دست دادن پدرم رو، روی وضع این مملکت واقعا کریه می‌ذارم. اگه این‌جا مریض نمی‌شد، این‌قدر درد نمی‌کشید و با معناها و احساسات بهتری زندگی می‌کرد، منم مجبور نبودم با این حفره‌ی عمیق نبودنش، چیز نیم‌بندی که قراره اسمش زندگی باشه رو ادامه بدم. واقعا هم فکر می‌کنم اگه نمی‌دونستم ایران کجاست، زندگی خیلی بهتری داشتم. همه‌مون احتمالا.

هر بار که برق میره، آب قطع می‍شه، چیزی قراره بخرم و خودم رو آماده می‌کنم که ممکنه پولش رو نداشته باشم، هر باری که آزار مردم سراسر عقده‌ی این‌جا رو می‌بینم، هر بار این لچک کوفتی، هر بارش واقعا دیوانه می‌شم. داشتم به سیاوش می‌گفتم اخیرا که این قطعی‌ها ده سال پیرم کرده، انگار هی یکی یه پتک توی سرم بزنه و بگه این‌جا هیچ آینده‌ای نداری، می‌بینی بقیه چطور زندگی می‌کنند؟ تو حق اونم نداری چون این‌جایی. خیلی نفرت انگیزه که حقوقم اینه و خرج رفتنم از این‌جا برام هی شبیه آرزوی دوری که برآورده نخواهد شد به نظر میاد. و به موازات اینا، حس می‌کنم احمق بودم که زودتر به فکر رفتن نیفتادم و کاری براش نکردم. 

این‌قدر ناتوان شده‌ام که نمی‌دونی عزیزم، بعضی وقت‌ها حس می‌کنم هر کاری کنم دست و پا زدنه و هیچ چیز فایده نداره و به خودم قول می‌دم نذارم زیاد سختی بکشم و تمومش کنم، بعد خودم وحشت‌زده می‌شم از خودم. گریه کردنم باعث چلوندنم نمی‍شه و صرفا اکتی هست از سر بیچارگی‌م. انگار کم کم قورباغه‌ی داخل آب ولرم رو به جوشم و چه فرقی داره. هر چی.

Rise of the Scorpio

مدتی بود که داشتم خوب پیش می‌رفتم و نگران شدم که آیا واقعیم؟ فکر کردم منطقی نیست آدمی که از همه چیز می‌ترسه یهو خرگوش بغل کنه و کورس‌هاش رو مرتب ببینه و به برنامه‌هاش برسه و حتی اذیت هم نشه. این‌قدر این نگرانی در من grow کرد که دو روز بعدش فلج شدم و دیگه نه تنها چیزی پیش نرفت، بلکه تیپیکال انیس بالا اومد و همه چیز رو بد پیش برد و دیدم که آروم شدم دیگه :)) فکر کردم آها. مشکل چیز بزرگ‌تریه و هی روش تاپاله تاپاله خروار کردم تا نبینم که می‌ترسم بلند شم راه برم و ببینم درد نداشته و همه‌ی این مدت هم می‌تونستم راه برم. و این‌قدر همه چیز رو پوچ می‌کنه که خب dare I?

بعد به پونزده سالگی‌م فکر کردم. دوره‌ای بود که خیلی کنترلی روی چیزی نداشتم و ناگهان طوری زندگی پیش رفت که هیچ زمانی نداشتم تنهای تنها باشم و به قدری آزار دهنده بود که حتی قدر دستشویی رفتن و تنها بودن توش رو می‌دونستم. کم کم شروع کردم به داستان بلند نوشتن. این‌قدر به داستانم فکر می‌کردم تا با واقعیت مواجه نشم و از یه جایی فهمیدم تخیل تمام زندگیم رو برداشته و دیگه اصلا سالم نیستم و احتمالا بسه دیگه.  

زمان گذشت و حس می‌کنم دوباره توی لوپ مجددی هستم که چون کنترل همه چیز رو ندارم، بهتره فکر کنم نمی‌تونم تا وقت بذارم و تلاش کنم و بعد چیزی که در کنترل من نیست بیاد و ببینم نمی‌شه. چون غروری هست در دونستن چیزها انگار که per say  علامه دهرم. می‌بینی عزیزم؟ واقعا حماقتم تمومی نداره.

دوست هوروسکوپ دانم بهم می‌گفت چون رایزینگت عقربه، در هفت سال آینده وارد چرخه ضررهای مالی و رابطه‌های اشتباه می‌شی. گفتم عزیزم من الانم همینم که. گفت خب چون درسش رو نمی‌گیری و آسمان گفته‌ تا درسش رو نگیری در رنج هستی عزیزم :))) 

این اون آرمان‌های والایی نیست که من دوست داشته باشم :)) ولی حرف حسابه at least و باید پذیرنده بود. 

Matilda

بیست و هفت سالگی غم‌انگیزی بود، بهش نگاه کردم امشب و فکر کردم خیلی احساس کرده‌ام صرفا توش، انگار که امسال عمیق‌تر زندگی کرده باشم. 

نه این‌که الزاما عمیق زندگی کردن کار درستی باشه، احتمالا نیست. چون خیلی احساس کردنِ چیزها اونم وقتی تنها بودی اصلا در راستای بقای جسمت نیست.

اما خب هنوزم، فکر نمی‌کنم دختر بیست و هشت ساله‌ای باشم؛ اندازه این سن اصلا زندگی نکردم، اندازه این سن مطمئن نبودم به چیزی، اندازه یک بیست و هشت ساله تجربه و جواب ندارم ولی خب این‌جا ایستاده‌ام بدون اون‌که اندازه‌ هم باشیم.

مطمئن نیستم دوای دردهام رو پیدا کرده باشم، حالا دوا پیدا کردن خیلی مرحله‌ی اخره، هنوز بهتر شدن هم برام‌ دور به نظر میاد، چند روز پیش یه آدم آشنا دیدم که چند وقتی بود صرفا ندیده بودمش و از شدت اضطراب همه‌جام می‌لرزید، جواب تلفن‌های مدیرم رو که احتمالا می‌خواست تبریک بگه بهم ندادم چون فکر کردن به صداش آزارم می‌ده و خلاصه، مچاله مانده‌ام و تا صاف ایستادن و راه رفتن باقی مونده. 

فکر کردم ولی با این همه ترس، با این همه مرضهای روانی و مشکلات زندگیم، زنده موندم و بعضی موقع‌ها، زنده موندن هم دستاورد بزرگیه. فکر کردم عیبی نداره که می‌ترسم و گریه می‌کنم و هی حس می‌کنم بخش‌هایی از قلبم، با از دست دادن‌هام مُرده باشن. چیزی که ابدی نیست و همه در این دنیا رنج می‌کشند. تو هم مدل خودت عزیزم.

این‌طور نیست که غذاهای خوشمزه‌ای که خوردم فراموش بشه، لحظاتی که عمیقا به هوشم و انیس بودنم افتخار کردم و هر قشنگی‌ای که دیدم. همش ارزشمنده چون بالاخره زندگی منه. و امروز چند بار ماتیلدا رو گوش دادم و فکر کردم اهنگ مناسب خداحافظی با بیست و هفت سالگی رو پیدا کردم.

Gone Girl

جدیدا آدم جالبی نیستم و خوشم نمیاد از میزان معمولی شدنم، ناراحت کننده‌ست که خوش نمی‌گذره و غمگینم و سخته. ناراحت کننده‌ست با میزان قابل توجهی از فشار کاری/مالی زندگی می‌کنم و حتی خیلی وقتی برای چیزهای هیجان انگیز ندارم و بزرگسالی، عزیزانم، واقعا ایده‌آل نیست. دیشب ته رویاپردازیم این بود که کاملا راحت بخوابم و کابوس نبینم و واقعا غم‌انگیز بود.

چند روز پیش عزیزی باهام حرف می‌زد، کاملا زون اوت کرده بودم چون خسته‌ام فقط. شاید با یک گریه‌ی واقعا طولانی چلونده بشم اما مطمئن نیستم جواب فقط این باشه. نمی‌دونم، صرفا بیش‌تر از یک حس ناخوشایند به نظر میاد و انگار یک ناامیدی واقعا بزرگه. یک جاییش رو نتونستم و همون‌طور هم موند و به نظر ابدی میاد.

به هر حال، چیزی در من تموم شده که واقعا ازش خوشم میومد و از بس کم به نظر میام بعدش، نمی‌دونم باید چطوری پیش برم، انگار توی خلا قدم برداری هی و هیچ چیز، مطلقا هیج چیز نباشه، هم‌چین حالتیه.

In the shadow of what once was

وقتی مثل این چند روز، درباره‌ی همه چیز دست و پا چلفت و نق نقو هستم، می‌فهمم کاملا لبریز شده‌ام و خطرناکه با خودم تنها باشم چون معلومه که در هضم کردن چیزهای از دست رفته‌م اصلا خوب نیستم، در پذیرش واقعا ریده‌ام. قلبم؟ احتمالا هزار تیکه‌ست و fair نیست که هر چند وقت یه باری که به زور جمع و جورش کنم بفهمم در انتها، بچه‌ی سه ساله‌ای نشسته که چیزی که دوست نداره رو نمی‌پذیره و فقط بلده گریه کنه.

امروز هم مثل همه‌ی این روزهای دیگه نپذیرفتم. امروز مثل همه‌ی این روزهای دیگه، سه ساله بودم و گریه کردم و منتظر موندم. میزان حماقت و کودک بودنم بهم احساس خفگی و بی‌لیاقتی می‌ده انگار که تا ابد یک سگ بدبختی هستم که مسئولیت خودش رو نمی‌تونه هندل کنه. تا ابد اصلا می‌دونی چه نفرینیه؟

Mess

چند وقتی بود به آینه نگاه می‌کردم و از خودم خوشم میومد که عجیب بود. احساسی بود که خیلی وقت بود نداشتم و جالب‌تر این‌که حتی یک چیز هم در زندگیم داشت درست پیش نمی‌رفت.

یک ایده‌ای که مدت‌ها داشتم این بود که اگه احساس بدی به خاطر رفتار کسی پیدا می‌کنم به خاطر اینسکیوریتی‌های خودمه. اگه کسی میگه احمقی و ناراحت می‌شم برای اینه که deep down می‌دونم احمقم اما ازش فرار می‌کنم و حالا که کسی مواجهم می‌کنه خب، بی‌خود می‌کنه. به چه جرئتی؟ مردم همه همینن. وقتی ازت ناراحت می‌شن برای اینه که با خود واقعی دوست نداشتنی‌شون مواجهشون کردی. دونستنش باعث می‌شه خیلی بیشتر بخشنده باشی یا کلا باهوش‌تر باشی یا حتی یکمی بترسی زیرا که خیلی بیشتر از اون چیزی که فکرش رو می‌کنی کنترل چیزها رو داری عزیزم.

چند روزی بود که اتفاقات بد یکی پشت دیگری حمله می‌کردند، سگی‌ترین بحث با خانواده‌م رو از سر گذروندم، بعد از سه سال هق هق زدم و شغلم باز به فنای مرزی رفت. نمی‌دونم سِر شدم یا بزرگ شدم و فهمیدم زندگی همینه، اما لحظه بگایی رو پذیرفتم و گذروندمش و الان حتی دیگه بهشون فکر هم نمی‌کنم، غصه هم نمی‌خورم. یه چیزی می‌شه یا نمی‌شه و برای این دغدغه‌ها واقعا زیادی پیرم.

به خودم قول دادم هر روز کلاس حداقل یه دونه ment به هر حال توی جمع گفته باشم. با این‌که شاید کاملا رضایت بخش نبود برام اما همین‌که انجامش دادم برای خودم ارزشمنده. البته در پرانتز و در نهایت بدجنسی باید بگم حماقت و بلاهت عزیزان دهان گشاده‌ی کلاسه واقعا بهم کمک کرد اندکی اعتبار به انیس عزیزم بدم و اجازه بدم حتی اگر احمقانه‌ست بازم حرفش رو بزنه که vs بقیه کامنت‌های ابراز شده، در و گوهر می‌نمود. احتمالا اگه جمع دیگه‌ای می‌بود واقعا خودم رو از جایی پرت می‌کردم پایین اما حرف نمی‌زدم که نمی‌زدم. so I wouldn't know

به هر حال عزیزم، بد نیست، اما خوب هم نیست. و زندگی همین لحظه‌ای هست که توش برای یک پیشرفت کوچیکت گریه ‌می‌کنی.

پوک

یه پنجره هست که می‌شه آسمون رو بدون موانع خیلی بلند به مدت طولانی نگاه کرد. البته فکر می‌کنم خطر ورود ناگهانی کبوتر همیشه وجود داره اما خب تا پیرهنش رو پاره نکرده باشم به رسمیت نمیشناسمش. 

به هر حال نگاه‌کردن مداوم به آسمون کمی من رو دیوانه کرده. دیوانه به این معنا که درونی‌تر از آن‌چه بودم، شدم و این نگران کننده‌ست. من که هیچ‌وقت هم اون‌قدری زندگی بلد نبودم، آدمی هستم که برای زنگ خوردن گوشیش گریه‌ش می‌گیره، هرگز حرفی که واقعا تو ذهنش هست رو منعقد نکرده و این همه سال از روابط اجتماعی و وجود داشتن به دور بوده و حالا بدتر هم شده. 

یک بار پیام می‌گفت اشکالی نداره توی جهانت زندگی کنی اگه آرومی. اما خب اون‌جام آروم نیستم عزیزم. خون خونم رو می‌خوره و بین غم‌ها و حسرت‌ها گیر میفتم. باعث شد فکر کنم قبلا شاید بی‌کله‌تر یا با اعتماد به نفس‌تر بودم یا نمیدونم، فقط آروم‌تر بودم. 

الان فکر می‌کنم اما یک سیاهچاله و تاپاله ی گوه شدم که با حماقت سرش رو کرده زیر برف. دیروز تلاش کردم بیست دقیقه درس بخونم و بعد لباسامو‌ جمع کنم. نتونستم حتی یک گوشه‌ی هزار کاری که می‌شد انجام داد رو بگیرم. فکر می‌کنم بی‌مسئولیتی و یه‌لاقبا بودنم  از هر وقت دیگه‌ای آزاردهنده‌تره و یک چیزی توی مغزم داره از درون بخش‌های مفیدم رو محو می‌کنه. چیزهای جالبم رو از دست دادم و فقط یک آدم بزرگ به درد نخور منکر شدم. درک می‌کنم که دوست داشتنم برای کسی سخت باشه وقتی فکر نمی‌کنم به این زودی‌ها راه بیفتم و چیزی رو تغییر بدم. 

اسباب کشی باعث شد نوت‌های اول سررسیدهای سالانه بابا رو ببینم، جای خالیش هم‌چنان قوی‌تر از هر چیز دیگری به فرسودن روح من می‌پردازه. فکر کردم خوبه که نوت‌های بیشتری از آدم‌های از دست رفته ندارم و شاید این از دست‌دادن بزرگ، این‌قدر من رو از همه چیز جدا می‌کنه.

به هر حال عزیزم، جهانم شلوغ و پر سروصدا و سرزنشه و انیسی دارم که از پسش برنمیاد.امان از زندگی. 

cheese

امسال هم بالاخره تموم شد عزیزم.
من هم‌چنان هم باورم نمیشه بی‌پدر هستم، هم‌چنان وقتی پیشت میام از درد مچاله می‌شم و هم‌چنان خاطرات سهمگین و آزاردهنده هستند. یک‌بارش که خیلی وحشتناک بود، دقیقا وسط یک روز کاری سخت بودم و تو ذهنم داشتم با فکر کردن به اینکه تو اومدی پیشم و بهم سر زدی لبخند می‌زدم، بعد یهو انگار نورافکن روشن شد و یک لحظه واقعیت خیلی وحشتناک شد و گریه‌م گرفت. طوری شدید و غیرِ قابلِ قایم کردن که اصلا حرفه‌ای نبود و حدس می‌زنم این دیوانگی باشه.
این اواخر یک اتفاقاتی افتاد که باور من رو نسبت به چیزهای زیادی عوض کرد، راضی نیستم که در این رنج بودم تا چیزی یاد بگیرم، فکر می‌کنم ارزشش رو نداره.( عزیزان یک بار دیگه، در survive کردن هیچ فضیلتی نیست، هیچ چیزی برای سانتی مانتال کردن نیست، مطلقا هیچ.) اما خب باید از این لحظاتِ واقعا بد، چیزی بسازم که یر به یرش کنم، پس اسمشو میذارم رشد کردن.
از این حرف‌ها که بگذرم، مشکلات مالیم از هر سال دیگه‌ای بیشتر آزاردهنده‌ست. ممکنه بزرگسالی هم باشه. عزیزم از وقتی تو رفته‌ای، ما هنوز نتونستیم خودمون رو جمع و جور کنیم. فکرهای زیادی داریم، بعضی‌ها رو عملی می‌کنیم، خیلی جاها می‌ترسیم و خیلی جاها زورمون نمی‌رسه. فکر می‌کنم باید بیشتر کار کنم و بیشتر کار کردنم هم اون‌قدری که انتظارش رو دارم بهم کمک نمی‌کنه. علایقم هم که کوچک‌ترین لینکی به پول آوری ندارند و آه، من واقعا از این چیز‌ها سر درنمیارم، اون urge این‌قدری که انتظارش رو دارم در من نیست و مال این حرف‌ها نیستم. کاش حداقل برای درویش شدن و رها کردن به قدر کافی در عرفان غرق بودم چون بهش که فکر کنی، در نهایت زندگیِ کوتاه، ارزشش رو نداره.اما افسوس.
به هر حال، نمی‌خوام همش هم بهت خبر بد بدم، خبر خوب این‌که امسال یک دوست فوق‌العاده پیدا کردم، و از نظر کیفی همین یکی احتمالا کافیه. خبر خوب دیگر این‌که با این‌که بازه زیادی غمگین بودم، اما هیچ چیز نسبت به رفتنِ تو، سخت‌تر نبوده که از پسش برنیام.
Then I think we're all good.

Cut the crap

دیروز یک مسئله کاری‌ای برام پیش اومد که توش باید خودمو پرزنت می‌کردم و خب اصلا خوب پیش نرفت. نه این‌که از نظر دانش یا چیزهای فنی مشکلی باشه، صرفا صدام لرزید مثلا و نتونستم دقیقا ارائه بدم چه کارهایی کرده بودم و نصف بیشتر کلمات از ذهنم پاک شده بودند چون خب بیشتر از دو تا آدم بودند و من باید فریک اوت کنم. یکم بیشتر آزاردهنده بود چون از نظر حرفه‌‌ای پیش افرادی که برام احترامی قائل بودند تا حد خوبی ruined شدم پس اصلا احساس خوبی نداشتم و دلم می‌خواست برای همیشه می‌مُردم تا این‌که اون‌جا می‌بودم.

قبل‌ترش هم چیز غیرکاری‌ای پیش اومد که وضعیت همین بود. رفتم خودم رو مسخره کردم و برگشتم. بعدش خیلی actively تلاش کردم انیس سرزنشگرم رو متقاعد کنم بابا آخه درسته من با پای خودم رفتم ولی همه‌ی تقصیرها هم که برای من نیست دیگه. امروز ولی احساس numb بودن دارم. یک مقداری هم سخته این حجم از گند زدن‌های متوالیم رو بپذیرم و سخته با خودم زندگی کنم ولی اهمیتی نداره. انگار این‌طورم که عزیزم حالا یک فاجعه‌ی بیشتر رو هم host کنیم چون چیزی که بهتر نمی‌شه و هنوز جا برای بالا اومدن گندها هست.

احتمالا صبر می‌کنم و احساساتم stable می‌شه و منطقی‌تر می‌شم و پذیرش غلط‌هام راحت‌تر می‍شه. ولی صرفا سخته و کاش می‌تونستم دابل فست فورواردش کنم.