امروز حال خوبی دارم و دلم میخواست که بنویسم تا بعدا یادم باشه که یه روزی صبح ترجمه مو تموم کردم، بعد رفتم فروشگاه و ماست میوه ای خریدم. بعد غذای مورد علاقه مو خوردم و کلی گریه کردم، و قلب مچاله م کمی صاف تر شد.

فکر کردم من شاید همیشه بیهوده منتظر فردام عزیزم. میدونی، ممکنه یه روزی همه چیز بهتر شه. اما شاید باید راه برم و خاطره های بدم رو بندازم دور و به جای همه ی اونا، اون باری که رفتم رودخونه و همه چیز سبز و قشنگ بود رو نگه دارم، و شاید این ها اونقدری که به نظر میاد سخت نباشه.