?Is there a way out

میدونی، یک بار از هر یک میلیون بار پیش میاد که از خودم راضی باشم. مثلاً آخرین‌باری که از خودم راضی بودم، وقتی بود که به وفایی گفتم وای خدای من! (بار معناییش این بود که تو چقدر نفهمی) و خب، کارِ خوبی کردم و تا الان، هر باری که بهش فکر کردم پشیمون نشدم. این قضیه مال پارسال همین موقع ها بود فکر می‌کنم و تا الان، نمی دونم... مدام از حرف‌ها و حرکتم پشیمونم. فکر می‌کنم واقعا من توی هیچ کاری خوب نیستم به جز همین پشیمون بودن.
اگه مثلاً یک سال پیش بود، من میگفتم که خب من توی خوابیدن خوبم. یا غذاهای خوشمزه ای می‌پزم یا کم حرف می‌زنم و بی‌خیالم اما الان متوجه شدم که نه! من حتی نمیتونم درست و از تهِ دلم بخوابم :))) همین چند وقت پیش یه سوپی پختم که واقعا بد بود و خدای من، متوجه شدم من خدای مزخرف گفتن های بی انتهام و  انگار هر غلطی که بکنم تا سال ها بعدش حالم از خودم بهم میخوره و تا همین تازگیا نمی‌دونستم هم چین آدمی هستم.
یعنی در کل، نمی‌دونم چون من خیلی به هرچیزی در مورد خودم اهمیت می‌دم اینطوریه یا چون خیلی به خودم اهمیت نمی‌دم و فکر می کنم هیچی نیستم همچین احساسی دارم، اما به هر حال هر چقدر بیشتر میگذره، بیشتر فکر میکنم که چقدر آدم غیر معمولیِ بی دست و پایی هستم و خب... واقعا خوب نیست. مثلا همین الان، فکر می‌کنم که زندگی رو چطور باید پیش ببرم و نمی‌دونم. در نتیجه ش مثلا اصلا دلم نمیخواد برم بیرون با کسی چون همه تکلیفشون خیلی معلومه. بعد اینطورین که تو چی؟ و من نمی دونم. واقعا نمی‌دونم.

 قبلا که هنوز 15 سالم بود مثلا، با خودم می گفتم می رم فلان رشته و بعدش درس میخونم و بعدش ازدواج می کنم و زندگی خوبه. خب، من تصمیم های زیادی گرفتم از اون موقع. اون رشته رو انتخاب نکردم چون دیگه علاقه ای بهش نداشتم یا پول مهم تر بود، اما درس خوندن هنوزم خوبه. یک روز زنان کوچک رو خوندم و حالا دیگه حتی نمی خوام ازدواج کنم هیچ وقت. یه شب، داشتم فکر میکردم و یادم نمیاد چرا اما با کسی حرف میزدم و بعدش گریه م گرفت یهو. بعد از دانشگاه انصراف دادم و اومدم بیرون. چون فرار کردن همیشه انتخاب اول من بوده و هست. چون شاید تو ندونی اما من اینقدر ضعیف و بی فکر هستم که نتونم دفاع کنم از هیچ چیزی و جنگیدن هیچ وقت برای من خوب نیست. نمی خوام انجامش بدم چون خوب نیستم و نمی خوام هیچ جا بمونم.

یه وقتی فکر می‌کردم من باید خودم رو بپذیرم همون طور که هستم و تلاش کنم که خودم رو دوست داشته باشم، الان اما به نظرم رقت انگیزه. به نظرم، من خیلی اشتباه کردم و الان، باید یک تیکه چوب بندازم سرِ قلبم و به قول اون کتابه، برای همه چیز اینقدر گریه کنم که چلونده بشم و فراموش کنم و بعد فرار کنم به یه جای دور با کلی مِه. نقشه اینه.

It's a beautiful day

این روزهام مثل همه ی روزهای دیگه می گذره و شاید در کل ناراحت تر باشم. شاید حتی فکر کرده باشم هیچ وقت چیزی عوض نمیشه. نمیدونم که در آینده دلم میخواد دقیقا چیکار کنم. دلم میخواد یک پیرهن چارخونه ای بلند بپوشم و موهای زیبایی داشته باشم. دلم میخواد پولدار باشم و دغدغه م مثلا این نباشه که چرا نمیشه هر وقت که خواست، رفت بیرون از خونه و دلم میخواد بدونم کی می رسه اون زمانی که من خوب و آروم باشم و فکر نکنم جشن گرفتن مسخره ست. یا تلاش کردن.

دلم میخواد ستاره ی تو باشم، با اینکه می دونم یه وقتی صبح میشه

می‌دونی من امروز برای بار دهم شاید؟ به این نتیجه رسیدم که خیلی زیاد و شدید دوستش دارم. و اون هم همینقدر زیاد و شدید، دور و غلطه.
یعنی من از هر لحاظی، نمی‌تونم حتی دوستِ خوبی برای کسی باشم. بعد اینکه من بخوام یه بخشِ زیادی از زندگیِ کسی که این‌همه دوستش دارم رو برای خودم کنم، اصلا چیزی نیست که واقعا بخوام. من فکر می‌کنم اون بهترین آدمِ این دنیاست. بهترین اتفاق، قشنگ ترین لحظه، این‌طور چیز ها رو براش میخوام و من جایی تویِ اون زندگی خیلی قشنگ که می‌خوام اون داشته باشه، ندارم. ندارم و هیچ ایده ای ندارم چقدر وحشتناک می‌تونه باشه اگه اون حتی مثلا من رو، جوری که واقعا هستم، بشناسه. اما هنوزم، ببین، من شیش ساله نیستم اما، واقعا می‌خوامش. برای تماشا کردن، برای بغل کردن، برای یه عالمه دوستش داشتن. و الان، هیچ‌کس نیست که اینقدر مهم باشه. درباره ی فردا نمی‌دونم. اما امروز، مطمئنم که همچین چیزی توی قلبم هست. و مطمئنم که عادلانه نیست.

Here we go again

امروز 4 خرداده و خیلی عجیبه که من همیشه بهترین دوستم خردادی بوده. نه اینکه بهترین دوستم یک نفر باشه، حتی الان یادم نمیاد مثلا چرا دوست بودیم. صرفا من یادمه همیشه وسط امتحانا دغدغه ی خرید کادو داشتم. و همیشه هم بد بودم.

Chaos

خوب نمی‌دونم اما مطمئنم که شکسته‌م. از خم شدن و لبه‌یِ جایی بودن و این قضایا خیلی وقته گذشتم.  کلی پیر شدم و چیزی نمی دونم. من واقعا نمی‌شناسم کی با فلان آدم دوست بود؛ کی همه چیزو با فلانی تموم کرد؛ کی اینجا چیزی می نویسه؛ کی دستای سردی داره و کی بود که فرار کرد.

?Do you think you're alive

احساس میکنم این چند وقت، واقعا نمیتونم خوب بنویسم و این منحصر به نوشتن نیست. راستش منحصر به این چند وقت هم نیست.

من واقعا ضعیفم. نمیتونم خیلی راه برم چون بعد از یه لیمیتِ خیلی کمی ، بدن درد میشم. مثلا پله ها برای ِ من خیلی سختن. من واقعا نفس کم میارم و احساس میکنم از خشکی و سنگینیِ هوا میمیرم. والیبال، وسطی یا بقیه ی بازی های دسته جمعی، حتی رقصیدن برای من سخته. ترجیح میدم انجامشون ندم. چون هم سخته، هم احساس خوبی ندارم، هم اینکه بعدش طبیعتا - به خاطر بلد نبودنم- کلی مسخره میشم. از لحاظ فیزیکی من واقعا داغونم، فاجعه م و متاسفانه از لحاط غیر فیزیکی هم همینطورم. یعنی من نمی تونم بگم این سهمِ منه، مال منه یا الان نوبت منه. نمی تونم بگم ببخشید شما داری حقِ منو میخوری یا داری حالِ منو بهم میزنی. نمی تونم حتی توضیح بدم اگه برقصم حالم بد میشه یا اصلا به تو چه که من چرا نمی رقصم. به جاش فقط میگم بلد نیستم و بعد که بیشتر اصرار کنن فقط انجامش میدم.

ببین، من حتی باهوش هم نیستم. کتابای زیادی نخوندم و چیز زیادی نمی دونم. میخوام فیلمای خوب ببینم یا واقعا خوب بنویسم یا برم با سارا دوست بشم. اما من واقعا در اون حد نیستم. از چیزای زرد و احمق بودنِ مردم بدم میاد اما من باهوش نیستم، قوی نیستم، هیچ وقت هیچی رو خوب توضیح نمیدم و سلیقه ی فوق العاده ای هم ندارم و حقیقتا خسته م از این همه هیچی نبودن. از خودم و از اینکه فراموش نمی کنم. حتی گریه هم نمی کنم.

Life is a word that sometimes you can not say

اما وقتی بهش فکر میکنم، به زندگی ای که دارم و جوری که هستم، همه چیز بدترین بلایی بود که میتونستم سرِ خودم بیارم. بدترین لحظه ای که میتونستم تو بدترین جا باشم.مثل اون صحنه ای که آقای لباس سورمه ای داره از سکوت لذت می بره و میمیرم.

Bad omen

می دونی ما فاصله ی زیادی داریم، من فکر کردم شاید این چیزا مهم نیست‌؛ اشتباه میکردم. اون هی داره بزرگتر میشه توی قلبم و من هی فکر میکنم مگه چند سالمه که تو اینجوری میتونی منو وسط مخلوط طعم‌های قشنگ خامه ای بندازی؟ اصلا چرا اینقدر زیبایی؟

Pick your filter

خب وقتی یه زندگی pathetic و مسخره داری، باید واقعا باور کنی همه چیز احمقانه ست. وقتی بهش ارزش میدی و هر چیزِ کوچیکی توش برات بیگ دیله، معلومه که نمیتونی خوشحال باشی. منظورم اینه که امسال من سال تحویلو خوابیدم، بعدترش حتی دعوا و قهر هم کردیم و همه چیز خیلی قشنگتر بود تا هر سال نوی مسخره ی دیگه ای. منظورم اینه که چرا الکی بزرگش کنیم؟ هیچکس واقعا اونقدر نمی فهمه عزیزم.

Cause you're not the One

همینطور که زمان میگذره، بیشتر فهمیدم که قلب راه خودشو میره و بعدش واقعا هیچ چیزی مهم نیست. تویِ این دنیا خیلی چیزا هستن که خارج از کنترل ما اتفاق میفتن. اما این زندگیِ ماست. دستِ ما نیست و زندگی ماست و اتفاقا دنیا همیشه همینقدر احمقانه می چرخه. ما میترسیم و هیچ وقت هیچ راهِ دوری رو نمیریم چون شاید درست نباشه. شاید ما اون آدمِ درست نباشیم و به قولِ کیت: من از صبر کردن برای درست بودن خسته شدم. مگه چقدر زندگی میکنم؟ اصلا کی تعیین میکنه درست و غلط چیه؟